Bloedstollende race tegen het donker..

Als ik rustig achter de computer bezig ben met een opdracht voor de universiteit, wordt ik plotseling ruw verstoord door een telefoontje van Laurens vd Padt. Er is namelijk vanochtend, zo verteld hij me, een heuse witkruintapuit gefotografeerd in een woonwijk in Oegstgeest, een nieuwe soort voor Nederland! Deze soort uit Noord-Afrika en het Arabische schiereiland is slechts een paar maal eerder in Europa gezien, zoals vier jaar geleden in Denemarken en Duitsland. Ondanks dat de soort te boek staat als een standvogel kan het dus zeker wel in onze contreien.

Maar goed, de vogel was nog niet weer in beeld dus ik besluit toch maar de piep af te wachten, wie vind immers ooit zo'n beestje terug midden in een woonwijk? De piep moet voor 17:39 komen aangezien dan de laatste trein uit Rhenen vertrekt waarmee ik voor het donker in Oegstgeest kan staan. De piep volgt om 17:22 dus even later zit ik in de trein naar het westen, op weg naar een nieuwe soort voor Nederland!

Na Utrecht Centraal begin ik 'm toch zachtjes te knijpen, het gaat schemeren en vanuit de trein gaat dat toch altijd wel erg snel.. Groepjes kauwen en kokmeeuwen spoeden zich naar hun slaapplaatsen en hier en daar knippen de eerste lantarenpalen al aan... Om 19:07 stopt de intercity in Leiden Centraal, dus een kleine minuut later zit ik op de vouwfiets en race naar de plek, tenminste, dat is de bedoeling. Voor mijn vertrek thuis had ik op het kaartje gekeken hoe ik moest fietsen, maar onderweg kloppen de wegen niet die ik in m'n hoofd had zitten.. Na zo'n 3 kilometer toch maar navraag gedaan en ik bleek finaal de verkeerde kant langs het spoor te zijn op gefietst: "Je moet naar de Lange Voort in Oegstgeest? Dan zit je behoorlijk verkeerd, 5 kilometer de andere kant op." Met een "Ok, bedankt" dus als een malle weer terug naar het station en met het lichtje aan, het was nu echt al heel bijna donker, de goede route fietsen. De 5,2 kilometer is heel erg snel afgelegd en dan is daar opeens een bekende: Alwin Borhem. Snel gevraagd waar ik wezen moest en gelukkig blijkt de vogel nog zowaar in beeld in een daktuin van een flat. Hij zit op een reling en laat zich op een paar meter nog even bijzonder fraai bekijken, pfff, dat was op het randje..

Witkruintapuit                                                  ©Jonathan Leeuwis 

Als de vogel na nog een rondje vliegen verdwijnt op een hogere etage houd ik het voor gezien en vang wat rustiger dan op de heenweg de terugweg aan met een fraaie nieuwe soort op zak. Dat blijkt echter nog niet helemaal het geval aangezien de vogel hier en daar wel wat mankementen lijkt te vertonen. Er is echter niks wat 'niet kan' voor een wild exemplaar dus wat mij betreft wordt hij gewoon aanvaard door het CDNA.