Jammerlijke dip

Gisterenochtend was ik voor akkervogeltelling weer een ronde aan het maken door de Hoeksche Waard. Zo laat in het seizoen is dat toch niet heel saai door de vervolglegsels van gele kwikstaarten, die druk aan het zingen waren in met name aardappelen. Verder trof ik ook nog enkele graspiepers en veldleeuweriken, terwijl ik ook alweer een groepje doortrekkende kemphanen tegenkwam. Net weer op kantoor werd ik opgeschrikt door de melding van een groene fitis bij Borselle... Het zal toch niet. Deze middag had ik ongeveer de enige afspraak van het jaar waar ik echt niet onderuit kwam, dus er zat niks anders op dan af te wachten. 

Leenheerengorzenpolder in de Hoeksche Waard

En dat is jammer natuurlijk, want met groene fitis heb ik al geen bijster goede ervaring helaas. De soort staat nog maar net op de Nederlandse lijst, maar ondanks dat is het pas het derde geval. De eerste kon ik echt niet halen (werd ook pas gedetermineerd als groene toen hij al uit beeld was) en de tweede hoorde ik waarschijnlijk, maar voor mezelf niet bevredigend genoeg om 'm te tellen. De vogel leek nu op een redelijk makkelijk plek te zitten, maar het zijn zeker later op de dag altijd met deze soort.  Eenmaal in de auto rond 15u was de vogel dan ook al lang uit beeld, maar zowaar werd hij onderweg tóch zingend gemeld om half 4! Dat beloofd wat! 

Bij aankomst was de vogel net een kwartiertje uit beeld, maar het algemeen gevoelen was dat hij snel weer op zou duiken. Enkele keren werd er wat gezien in de populierenlaan, maar telkens verdween het in het ritselende bladerdek en tot half zeven was er helaas geen spoor van de vogel. Omdat ik 's avonds nog een verplichting had en het idee had dat de vogel zich niet meer zou laten zien, besloot ik huiswaarts te keren. Een verkeerde keuze bleek even later, want 's avonds werd de vogel toch nog twee keer waargenomen. Ai... Die verplichting had ik eventueel kunnen skippen, maar tja. 

Vanochtend deed ik nog een vergeefse poging door met het eerste licht op de locatie te zijn, maar helaas. Geen spoor van deze dwaalgast uit Zuidoost-Europa en enkel wat grauwe vliegenvangers en zowaar ook nog een roepende steenuil. Hopelijk duurt het niet al te lang voor nog een herkansing, want het aantal  gevallen in West-Europa zit wel duidelijk in de lift. Op de terugweg pak ik bij Zevenbergschehoek nog wel even rond kaasjeskruid mee. Je moet wat natuurlijk en toch nog een nieuwe plantje zo...

Rond kaasjeskruid