Woestijngrasmus op Terschelling!

Toen we gisteren op het punt stonden weg te rijden bij de Maasvlakte werden we opgeschrikt door een piepje van Terschelling: woestijngrasmus! Eerst was er nog wat onduidelijkheid over de soort of het de Afrikaanse deserti was, die vorig jaar al bij Alphen zat, of de 'normale' nana, die broedt in Azië vanaf Israël tot Mongolië toe en waar we in Nederland al twee gevallen hebben, waarvan de laatste in 1994. Die laatste is dus uiteraard nog nieuw voor me, en even later blijkt het ook om die soort te gaan, wat op zich ook geen verrassing is aangezien er momenteel ook een exemplaar van deze soort in Noorwegen verblijft.

Na wat geregel gisterenavond zitten Albert & Jacob Molenaar, Hugo Moerman, Dave van den Spoel en ik dan uiteindelijk om 5:45 met z'n vijven bij Herman van den Brand in de auto, op weg naar Harlingen voor de snelboot van 8:30. Op tijd komen we aan in de vertrekhal waar het uiteraard een drukte van belang is, en waar de sfeer aanzienlijk veranderd als om 8 uur blijkt dat de vogel nog aanwezig is.

Na een voorspoedig vaart, met af en toe natuurlijk wel lekkere deining met west 7, komen we na een uurtje varen aan in de haven van Terschelling, maar vlak voordat we aanmeren komt het piepje dat de vogel al een uur uit beeld is... Maar met de 80 gearriveerde vogelaars moet dat natuurlijk best wel op te lossen zijn.

Terschelling

Eenmaal voet gezet op de Terschellingse kade is voor mij ook het rijtje Waddeneilanden compleet, waar Terschelling nog steeds op ontbrak. Nog nooit voor een goede soort op dit eiland geweest, dus vandaag moet het dan maar in één keer goed gaan.

Met stevige tred gaat het vervolgens richting de andere kant van de haven, waar de vogel op een opslagterreintje was gezien in de vroege ochtend. Daar aangekomen verspreiden de vogelaars zich, waarna zo'n tien minuten opeens gerend wordt, hij wordt dus kennelijk gezien! Even later staan we met z'n alleen om een plantenbak heen waar de vogel in zou zijn gedoken. \

Twitchers

Minuten gaan voorbij zonder dat ook maar iemand iets ziet bewegen in de plantenbak, totdat achter de rug de vogel opeens wordt teruggevonden in een rozenbottelperkje! Luttele seconden later staat iedereen daar van de vogel te genieten, maar dan blijkt opeens dat hij voor geen mens bang is. In eerste instantie staan we namelijk op redelijke afstand, maar opeens hipt hij snel, al voedselzoekend, richting ons om vervolgens over schoenen en tussen de benen door aan de andere kant weer verder te lopen. Bizar!!

Twitchers

In de volgende twee uur is het dan ook steeds genieten geblazen van dit vogeltje, dat op de uitgebreide steppes waar hij broedt nooit met mensen te maken heeft gehad en er dus geen gevaar achter zoekt. Een fatsoenlijk plaatje maken met m'n cameraatje is echter nog niet heel erg simpel, aangezien die behoorlijk bewegelijk is en er nogal wat takjes aan die rozenbottels zitten...

Woestijngrasmus

Rond kwart voor twaalf houden we het toch wel voor gezien en gaan we richting de boot van 12:30 die ons weer naar de vaste wal hoopt te brengen. Enige tijd op het dek staan levert helemaal niks op; de Waddenzee is gewoon leeg qua zeevogels. Eenmaal weer in Harlingen besluiten we nog even de gisteren gevonden ross' gans te proberen bij Ferwert. Op de plek aangekomen zien we een enorm uitgestrekt gebied met overal groepen brandganzen. We kunnen de vogel dan ook niet vinden, maar leuk zijn nog wel tientallen kleine zwanen een een 1kj zeearend in het gebied. We rijden hierna nog maar even door richting Ternaard voor een groep fraters, en die blijken wel makkelijk te vinden. Zo'n 70 exemplaren zitten gelijk over de dijk, leuk!

Fraters

Weer op weg naar huis belt Pieter Doorn dat ze nu toch de ross' gans hebben gevonden. We zijn er gelukkig niet ver vandaan en tien minuten later zien we een wit stipje tussen de brandganzen op een veel te grote afstand. Ondertussen is het licht ook alweer afgenomen, dus er is echt helemaal niks aan te zien, maar hij is binnen... Overigens blijkt het op 16-11-2015 toch om een ontsnapt exemplaar te gaan.

Rond acht uur ben ik uiteindelijk weer thuis na een lange, maar erg geslaagde dag met toch wel de soort van het najaar, wat een beestje was dat zeg.